Busrit from hell in Cambodia

Om onze -ondertussen kostbare- tijd zo nuttig mogelijk te gebruiken, besloten we om van Sihanoukville naar Siem Reap (9 à 10 uur) nog eens een slaapbus te nemen, gezien dat in Vietnam zo meegevallen was. Nu dus niet.

Het begon beloftevol: brede plaatsen (4 ipv 5 naast elkaar achteraan), namaakleder ipv vettige pluche, fleece dekentjes die geurden naar wasverzachter. Maar toen vertrok de bus en stelden we vast dat de rugleuningen eigenlijk niet plat genoeg stonden en de zetels te kort waren om van "liggen" te kunnen spreken met onze maat lichaam. We zagen ook dat het eigenlijk een gewone bus was waar ze de zetels uit gesloopt hadden en nogal ambachtelijk een stapelbed constructie in hadden gelast. Onze rugzak, strategisch achter onze zetels geplaatst, leek op een gegeven moment bijna in brand te schieten omdat daar nog een stuk van de motor zat. En dan hadden we de rijvaardigheden van de chauffeur nog niet ten volle meegemaakt, en de lekkende aircobakken.

Maar eerst de afwisseling tussen snelheid en het gebrek aan snelheid. Om ongekende redenen hebben we zeker twee keer die nacht voor ongeveer een uur stilgestaan. Halverwege de nacht begon het dan verschrikkelijk te onweren, bliksem en donder en bakken regen. Dat was voor de chauffeur een teken om gas te geven. Ik zweer het: dat onweer buiten, die onverlichte baan, de regen die maakte dat je quasi niks kon zien en de hoge bus die van links naar rechts zwiepte door de hoge snelheid op een slechte baan, precies een horrorfim. Ik verwachtte bij elke bliksemschicht magere hein naast de baan te zien staan. Ik heb mij gewoon geforceerd om te slapen, mijn ogen dichtgeknepen. En Tibor die naast mij de slaap der onschuldigen sliep, goed vastgepakt.

Nog een detail dat ik vergeten was: toeteren en remmen. Bij elk teken van een voor- of tegenligger begon onze chauffeur waanzinnig te toeteren. Soms werkte dat niet genoeg om de baan vrij te krijgen of reed hij gewoon te snel en moest hij ineens als een zot afremmen. Alles wat niet vast zat, vloog dan als projectielen door de bus. De gratis flesjes water bijvoorbeeld, en schoenen en dergelijke. Op een gegeven moment is de bus zelfs aan het slingeren gegaan door zijn remmanoeuver. Gelukkig stond er niks in de weg.

Door het gebrek aan slaap en al die beweging, begonnen mijn darmen vroegtijdig te werken. Er was een toilet op de bus, maar ik heb nog nooit zo hard geprobeerd om maar niet naar het toilet te hoeven gaan. Ik kon mij niet voorstellen in een stinkend donker kotje te kruipen tegen deze rotsnelheid. Ik dacht er zelfs aan dat ik zeker daar niet wou sterven. Man man.

En dan de aircobakken nog. Er was dus airco, maar toen die aangezet werd, begon er uit sommige bakken water te druppelen of te zelfs te lopen. Isabo's plaats was zo'n regengebied. Gelukkig nam ze niet zoveel plaats in beslag zodat we haar naar een hoger gelegen gebied konden evacueren en bleek het fleece dekentje redelijk spatwaterbestendig.

Een paar Amerikaanse meisjes die we al eerder waren tegengekomen, hadden minder geluk. De bak boven hun hoofd lekte zo hard dat ze wakker geworden zijn in een vijver. Zij zijn verder weg moeten evacueren, naar plaatsen van mensen die in Phnom Penh waren uitgestapt. Maar ze zeiden dus wel dat ze "wakker geworden waren". Die hadden dus tenminste geslapen.

In ieder geval, toen het licht werd, was ik heel blij om te zien dat we er bijna waren, en dat de bus en wij de rit overleefd hadden. Nee moeke en mama, we hebben voorlopig geen plannen meer om dit nog eens te herhalen.


- Posted using BlogPress from my iPad