Ondertussen 4 dagen thuis en eigenlijk vooral geschrokken van de zuurtegraad hier. Ondanks het feit dat het hier magnifiek weer is, lopen er in Mechelen toch nen hoop zuurpruimen rond. Ik wil niet te veel Bond-zonder-Naam klinken, maar een eenvoudige glimlach en ne goeiedag zou het hier toch ook een stuk aangenamer maken.
Eigenlijk viel het me nu ook pas op dat we hier in het oude Europa zitten: vergeleken met ginder is hier veel meer grijs op straat. En ik wil niet zeggen dat het één met het ander te maken heeft, maar ik ben wel zeker dat de kracht, de energie, de vitaliteit van Zuid-Oost Azië met zijn jeugdige bevolking te maken heeft.
Dus slotsom: wie tegelijkertijd een dosis energie en rust nodig heeft, wie goesting heeft in fris en pikant eten, wie naar het strand wil met meer dan een vierkante meter ruimte, wie Buddha met bloemdecoratie wil zien, wie ruïnes en bergen wil beklimmen, wie geen schrik heeft van tuk-tuks, boten en bussen en vooral: wie elke dag en overal een glimlach wil tegenkomen: maak dat je weg bent, 't is ginder te doen!
- Posted using BlogPress from my iPad
zondag 24 april 2011
dinsdag 19 april 2011
Bye bye Bangkok
Onze laatste etappe bracht ons van Battambang met de bus naar Phnom Penh en vandaar een paar uur later met het vliegtuig naar Bangkok. Suvarnabhumi airport is ondertussen al een oude bekende geworden.
Omdat we aan de luchthaven overnacht hadden, zagen we spijtig genoeg 's anderendaags enkel nog de restanten van het nieuwjaarsfeest.
Nog 4 dagen te spenderen in BKK... En wat doet ne mens dan? Een tempeltje!
Devotie alom
Alles leek nog eens extra opgeblonken en in de bloemen gezet voor Nieuwjaar.
En in het kader van de festiviteiten mocht Buddha overgoten worden met bloemenwater.
En wat dan nog?
Een dagje doorgebracht op Chatuchak market, de immense weekendmarkt. Gezweet en gezwoegd om alle souvenirs te vinden, en onszelf verwend met een kunstwerk van Thaise grafisch ontwerper Pariwat A-nantachina. Ne keer de rivierboot naar het Noorden genomen, naar Nonthaburi en Dusit.
De kinderen aan het lachen gebracht. Bij de ene al wat makkelijker dan bij de andere.
En gerelaxed, natuurlijk hé: geprofiteerd van de budgetvriendelijke wellness tarieven in Bangkok met een Thaise massage, een voetmassage, een pedi/manicure, en een 10-stappen-gelaatsbehandeling. En dan gezwommen natuurlijk.
En stillekesaan afscheid genomen van de zon (wisten wij veel dat het zomer geworden was in België), van Azië in het algemeen en van Bangkok in het bijzonder. Bye bye Bangkok!
- Posted using BlogPress from my iPad
Omdat we aan de luchthaven overnacht hadden, zagen we spijtig genoeg 's anderendaags enkel nog de restanten van het nieuwjaarsfeest.
Nog 4 dagen te spenderen in BKK... En wat doet ne mens dan? Een tempeltje!
Devotie alom
Alles leek nog eens extra opgeblonken en in de bloemen gezet voor Nieuwjaar.
En in het kader van de festiviteiten mocht Buddha overgoten worden met bloemenwater.
En wat dan nog?
Een dagje doorgebracht op Chatuchak market, de immense weekendmarkt. Gezweet en gezwoegd om alle souvenirs te vinden, en onszelf verwend met een kunstwerk van Thaise grafisch ontwerper Pariwat A-nantachina. Ne keer de rivierboot naar het Noorden genomen, naar Nonthaburi en Dusit.
De kinderen aan het lachen gebracht. Bij de ene al wat makkelijker dan bij de andere.
En gerelaxed, natuurlijk hé: geprofiteerd van de budgetvriendelijke wellness tarieven in Bangkok met een Thaise massage, een voetmassage, een pedi/manicure, en een 10-stappen-gelaatsbehandeling. En dan gezwommen natuurlijk.
En stillekesaan afscheid genomen van de zon (wisten wij veel dat het zomer geworden was in België), van Azië in het algemeen en van Bangkok in het bijzonder. Bye bye Bangkok!
- Posted using BlogPress from my iPad
donderdag 14 april 2011
Free at last
Vrijdag de 8ste, drie weken en half na het accident, na twee weken met zijn volledige plaaster, vonden we dat de tijd gekomen was om Tibor's voetje te bevrijden. De dokter had ons die mogelijkheid gegeven door de plaaster al in te zagen aan beide kanten. We vonden dat er genoeg aanwijzingen waren van beterschap: hij voelde geen pijn meer en hij begon zelfs op de tenen van die voet te steunen. Nichtje Lena, die hetzelfde had voorgehad een paar dagen vroeger en thuis, was ondertussen al lang terug verlost van de plaaster en Tibor's voet was ondertussen echt immobiel geweest, zij had nog een loopplaaster gehad.
Zo gezegd, zo gedaan. Gewapend met een leatherman, een nagelschaar en een naaischaartje zijn we eraan gevlogen. En het heeft efkens geduurd: op zijn voet was nog een stukje niet doorgezaagd en de hoop watten die eronder zaten bleken ook niet evident om door te knippen.
Maar het is dus gelukt.
En het resultaat: onder het windeltje zaten nog een paar korstjes, maar die zagen er goed uit. Zijn voet draaide vlot in alle richtingen, zonder pijn, maar hij was zelf een beetje angstvallig om er op te steunen. De eerste dagen hebben we de korstjes nog droog proberen te houden, en hem een steunverbandje gegeven, wandelen wou hij nog niet echt doen. Na twee dagen mocht hij aan de rand van het zwembad spelen en nog twee dagen later (eergisteren, het is nu de 14de) is hij voor de eerste keer echt mee mogen gaan zwemmen.
Hij was in de wolken "echt, mag ik in het zwembad? met dit voetje?" En het laatste overblijvende korstje, waar we een beetje schrik voor hadden omdat we dachten dat er een putje zou overblijven, is er ook meteen afgegaan. Was dus ook maar oppervlakkig. Gelukkig.
En hoe zit het nu? Hij wandelt, maar mankt nog een beetje. Heeft daarnet wel alweer een tempel met 358 treden beklommen, maar is nog snel moe. Maar dat hadden we ook niet anders verwacht. Allang blij dat hij met deze temperaturen (34 graden wat aanvoelt als boven de 40) weer kan rondplonsen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Zo gezegd, zo gedaan. Gewapend met een leatherman, een nagelschaar en een naaischaartje zijn we eraan gevlogen. En het heeft efkens geduurd: op zijn voet was nog een stukje niet doorgezaagd en de hoop watten die eronder zaten bleken ook niet evident om door te knippen.
Maar het is dus gelukt.
En het resultaat: onder het windeltje zaten nog een paar korstjes, maar die zagen er goed uit. Zijn voet draaide vlot in alle richtingen, zonder pijn, maar hij was zelf een beetje angstvallig om er op te steunen. De eerste dagen hebben we de korstjes nog droog proberen te houden, en hem een steunverbandje gegeven, wandelen wou hij nog niet echt doen. Na twee dagen mocht hij aan de rand van het zwembad spelen en nog twee dagen later (eergisteren, het is nu de 14de) is hij voor de eerste keer echt mee mogen gaan zwemmen.
Hij was in de wolken "echt, mag ik in het zwembad? met dit voetje?" En het laatste overblijvende korstje, waar we een beetje schrik voor hadden omdat we dachten dat er een putje zou overblijven, is er ook meteen afgegaan. Was dus ook maar oppervlakkig. Gelukkig.
En hoe zit het nu? Hij wandelt, maar mankt nog een beetje. Heeft daarnet wel alweer een tempel met 358 treden beklommen, maar is nog snel moe. Maar dat hadden we ook niet anders verwacht. Allang blij dat hij met deze temperaturen (34 graden wat aanvoelt als boven de 40) weer kan rondplonsen.
- Posted using BlogPress from my iPad
Laatste dag in Cambodia: nog een shotje architectuur
Nog een tempeltje iemand? Ja dus. Onze laatste dag in Cambodia besloten we toch maar passend in te vullen met nog meer stenen. Hup in de tuk-tuk, 15 km verder naar Phnom Banan.
Phnom Banan heeft niks te maken met bananen, nee een tempel met 5 torens bovenop een berg, te bereiken met 358 treden. Pre-Angkor, naar het schijnt zelfs de inspiratie ervoor.
En het was nieuwjaar, dus vlaggen buiten en kinderen in hun beste kleren.
Door Nieuwjaar was er heel veel "couleur local" aanwezig
En weer heel mooi beeldhouwwerk in zwart-wit
Maar je merkte toch dat we de grenzen van de betreden paden bereikt hadden.
We leenden ons Isabo nog eens uit, dit keer voor een videosessie
Voor we terug naar ons hotel gingen, konden we nog een traditionele, oude Khmer woning (volledig in teak dus) van binnen bekijken.
En toen was het dringend tijd voor waterpret.
- Posted using BlogPress from my iPad
Phnom Banan heeft niks te maken met bananen, nee een tempel met 5 torens bovenop een berg, te bereiken met 358 treden. Pre-Angkor, naar het schijnt zelfs de inspiratie ervoor.
En het was nieuwjaar, dus vlaggen buiten en kinderen in hun beste kleren.
Door Nieuwjaar was er heel veel "couleur local" aanwezig
En weer heel mooi beeldhouwwerk in zwart-wit
Maar je merkte toch dat we de grenzen van de betreden paden bereikt hadden.
We leenden ons Isabo nog eens uit, dit keer voor een videosessie
Voor we terug naar ons hotel gingen, konden we nog een traditionele, oude Khmer woning (volledig in teak dus) van binnen bekijken.
En toen was het dringend tijd voor waterpret.
- Posted using BlogPress from my iPad
Abonneren op:
Posts (Atom)